کیویژوال قهرمان ملی شو بانکملیایران
قهرمان کیه؟ یه آدم باید چه ویژگی یا ویژگیهایی داشته باشه که بهش بگیم قهرمان؟ اصلاً وقتی این کلمه رو میگیم، وقتی کلمهی قهرمان به زبونمون میآد، چه تصویری تو ذهنمون شکل میگیره؟ به کی ممکنه بگیم قهرمان؟ پدرمون، مادرمون، معلم یا معلمهامون؟ دقیقاً کی و چرا؟
وقتی قرار شد برای کیویژوال قهرمان ملی شو بانکملیایران طراحی بشه، ما با تمام این سؤالها مواجه بودیم و باید به مفهوم و تصویری میرسیدیم که بتونه این گستردگی رو نمایندگی کنه. بتونه برای ذهن هزاران آدمی که قرار بود مخاطب این آرتورک باشن، معنی داشته باشه. و این مهمترین چالش ما برای رسیدن به طرحی بود که شعارش از قبل تعیین و تصویب شده بود: «قهرمان ملی شو…» ما باید با این شعار و با این مفاهیم هماهنگ میشدیم و از اون مهمتر برای به تصویر کشیدن قهرمان به چهرهی هیچ انسان خاصی متوسل نمیشدیم؛ آدمهایی که در جامعه و فرهنگ ما به عنوان قهرمان شناخته میشن. این رویکرد ممکن بود تصور مخاطبها و بینندهها رو کانالیزه کنه و بهشون جهت بده؛ جهتی که در اون، قطعاً بخشهای مهمی از مفهوم قهرمان از دست میرفت.
ما به این نتیجه رسیدیم که هرکسی میتونه قهرمان ملی باشه، هرکسی که قدمی در جهت منافع ایران برداشته و برمیداره. این همون قهرمانیه که انگار یه مدال نامرئی روی سینهش میدرخشه. البته ما نمیتونستیم در طرح به نامرئیبودن مدال اکتفا کنیم و باید اون مدال رو مرئی میکردیم! و چه طرحی بهتر از نقشهی ایران؟ ناشناسبودن این قهرمان حامل این پیغام بود که تکتک بینندههای این آرتورک میتونن خودشون رو به جای اون قهرمان ملی بذارن. هر زن، مرد، کودک، پیر، جوان، در هر سن و در هر وضعیت اجتماعی و فرهنگی میتونه خودش رو در قالب قهرمان ببینه و به خودش افتخار کنه. ما در کیویژوال قهرمان ملی شو بانکملیایران در واقع داستان آدمهای معمولی رو گفتیم که عمل قهرمانانهشون زندگیِ بقیه رو بهتر کرده و این که خود ما هم ممکنه یکی از اون قهرمانها باشیم.